emisja dwutlenku węgla do powietrza

Przydział bezpłatnych uprawnień do emisji CO2 na lata 2021-2030

Obowiązujące od 28 lutego 2019 r. rozporządzenie delegowane Komisji (UE) nr 2019/331 z dnia 19 grudnia 2018 r. w sprawie ustanowienia przejściowych zasad dotyczących zharmonizowanego przydziału bezpłatnych uprawnień do emisji w całej Unii na podstawie art. 10a dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (FAR), określa zasady przydziału bezpłatnych uprawnień na 5-letnie okresy w czwartym okresie rozliczeniowym unijnego systemu handlu uprawnieniami do emisji (EU ETS), obejmującym lata 2021-2030, dla instalacji innych niż do produkcji energii elektrycznej. Dyrektywa FAR określa również zasady dotyczące wniosków o przydział bezpłatnych uprawnień do emisji gazów cieplarnianych oraz zasady raportowania i monitorowania danych niezbędnych do tego wniosku.

Wnioski o przydział bezpłatnych uprawnień do emisji

Prowadzący instalację dotychczas działającą, która kwalifikuje się do przydziału bezpłatnych uprawnień do emisji gazów cieplarnianych, może złożyć wniosek o przydział tych uprawnień przed dniem 30 maja 2019 r. w przypadku pierwszego okresu, na który przydzielane są uprawnienia (2021-2025), a także przed dniem 30 maja 2024 r. w przypadku drugiego okresu (2026-2030).

Do wniosku o przydział bezpłatnych uprawnień do emisji gazów cieplarnianych należy dołączyć:

  • raport dotyczący danych podstawowych (NIMs) zweryfikowany jako zadowalający przez akredytowanego weryfikatora, zawierający dane historyczne, dotyczące instalacji oraz jej podinstalacji z okresu odniesienia, tj. z lat 2014-2018 w przypadku wniosku o bezpłatne uprawnienia na lata 2021-2025;
  • plan metodyki monitorowania, z ang. monitoring methodology plan (MMP), stanowiący podstawę raportu NIMs oraz sprawozdania z weryfikacji;
  • sprawozdanie z weryfikacji w odniesieniu do raportu dotyczącego danych podstawowych oraz w odniesieniu do MMP, o ile nie został on jeszcze zatwierdzony przez właściwy organ.

Dla nowej instalacji mogą zostać przydzielone bezpłatnie uprawnienia do emisji gazów cieplarnianych, gdy rozpocznie ona normalną działalność i jeżeli prowadzący instalację złoży wniosek zawierający istotne informacje oraz raport dotyczący danych o nowej instalacji (dla każdej podinstalacji oddzielnie) za pierwszy rok kalendarzowy po rozpoczęciu normalnej działalności, a także plan metodyki monitorowania i sprawozdanie z weryfikacji.

Plan metodyki monitorowania zatwierdza organ właściwy do wydania zezwolenia na emisje gazów cieplarnianych po uprzednim uzyskaniu opinii Krajowego Ośrodka Bilansowania i Zarządzania Emisjami (KOBiZE). Wnioski o przydział bezpłatnych uprawnień należy składać do Krajowego Ośrodka Bilansowania i Zarządzania Emisjami stosując elektroniczne formularze Excel dotyczące raportu NIMs, MMP oraz sprawozdań z weryfikacji, zamieszczone na stronie internetowej KOBiZE.

Raport dotyczący danych podstawowych nie jest raportem o wielkości emisji, a MMP nie jest planem monitorowania wielkości emisji, które wymagane są do wniosku o wydanie zezwolenia na emisję gazów cieplarnianych.

Dane wymagane w raporcie NIMs

Ogólne dane o instalacji wymagane w raporcie NIMs:

  • określenie instalacji oraz prowadzącego instalację;
  • informacje o weryfikatorze;
  • informacje o działalności;
  • kwalifikowalność do przydziału bezpłatnych uprawnień do emisji gazów cieplarnianych;
  • wykaz podinstalacji;
  • wykaz połączeń z innymi instalacjami objętymi unijnym systemem handlu uprawnieniami do emisji lub podmiotami nieobjętymi EU ETS na potrzeby przekazywania mierzalnego ciepła, produktów pośrednich, gazów odlotowych czy dwutlenku węgla do wykorzystania w ramach tej instalacji albo do stałego geologicznego składowania.

Szczegółowe, roczne dane wymagane w raporcie NIMs za każdy rok okresu odniesienia:

  • dane dotyczące zweryfikowanych emisji na poziomie instalacji;
  • emisje w ramach poszczególnych podinstalacji;
  • bilans wprowadzonego, wytworzonego, zużytego i wyprowadzonego ciepła w ramach całej instalacji;
  • ilości energii przypisane do podinstalacji;
  • bilans wprowadzonej, wytworzonej, zużytej i wyprowadzonej energii elektrycznej w ramach całej instalacji;
  • dalsze dane dotyczące podinstalacji;
  • dane dotyczące działalności podinstalacji objętych wskaźnikiem emisyjności dla produktów.

Dane do aktualizacji wskaźników emisji (nie dotyczy nowej instalacji) – roczne dane dotyczące podinstalacji objętych wskaźnikiem emisyjności:

  • dla produktów;
  • opartym na cieple i podinstalacji sieci ciepłowniczej;
  • opartym na paliwie.

Prowadzący instalację zapewnia kompletność i spójność danych, ich poprawne przeliczenie oraz wykorzystuje jak najdokładniejsze dane uwzględniając:

  • techniczną wykonalność;
  • nieracjonalne koszty;
  • proces;
  • wybór źródeł danych do celów ujęcia ilościowego materiałów i paliw, przepływów energii oraz właściwości materiałów.

Prowadzący instalację może wykorzystać inne źródła danych, jeżeli spełniony zostanie którykolwiek z poniższych warunków:

  • wykorzystanie najdokładniejszych źródeł danych nie jest technicznie wykonalne lub prowadziłoby do nieracjonalnych kosztów;
  • w oparciu o uproszczoną ocenę niepewności, w której wskazuje się główne źródła niepewności oraz przeprowadza się ocenę ich powiązanych poziomów niepewności, prowadzący instalację wykazuje w sposób przekonujący dla właściwego organu, że powiązany poziom dokładności źródeł danych, które zaproponował prowadzący instalację, jest równoważny czy wyższy niż poziom dokładności najdokładniejszych źródeł danych.

Prowadzący instalację musi prowadzić kompletne i przejrzyste rejestry wszystkich danych pozwalających na osiągnięcie najwyższej możliwej dokładności, a także dokumentów potwierdzających, przez co najmniej 10 lat od dnia złożenia wniosku o przydział bezpłatnych uprawnień do emisji gazów cieplarnianych. Na wniosek właściwego organu lub weryfikatora, prowadzący instalację musi te dane udostępnić.

Plan metodyki monitorowania

Prowadzący instalację, który ubiega się o przydział bezpłatnych uprawnień do emisji gazów cieplarnianych lub otrzymujący ten przydział musi monitorować dane, wykorzystywane w raporcie NIMs do wniosku o przydział uprawnień oraz w rocznych raportach, wymaganych do dostosowania tego przydziału, w oparciu o MMP zatwierdzony przez właściwy organ.

Plan metodyki monitorowania musi zawierać:

  • ogólne informacje o instalacji;
  • informacje o podinstalacjach;
  • metody monitorowania na poziomie instalacji oraz podinstalacji.

Wybierając metody monitorowania, prowadzący instalację wybiera najpierw te, które dają najbardziej wiarygodne wyniki, minimalizują ryzyko wystąpienia luk w danych i są najmniej narażone na ryzyko nieodłączne, w tym ryzyko zawodności systemów kontroli wewnętrznej. Wybraną metodę monitorowania należy udokumentować w MMP. Jeżeli treść planu metodyki monitorowania zawiera odniesienia do danej procedury, prowadzący instalację ustanawia, dokumentuje, wdraża i utrzymuje taką procedurę niezależnie od MMP.

Prowadzący instalację regularnie sprawdza, czy plan metodyki monitorowania pokazuje charakter i działalność instalacji oraz czy można go udoskonalić w jakiś sposób, uwzględniając zalecenia zawarte w sprawozdaniu z weryfikacji.

Prowadzący instalację musi zmienić MMP, gdy:

  • pojawią się nowe emisje lub poziomy działalności w wyniku rozpoczęcia nowego rodzaju działalności czy użycia nowych paliw albo materiałów;
  • użyje nowych przyrządów pomiarowych, metod pobierania próbek lub metod analitycznych;
  • stwierdzone będą nieprawidłowości wcześniej uzyskanych danych;
  • plan metodyki monitorowania przestanie być zgodny z obowiązującymi przepisami prawnymi;
  • konieczne będzie wdrożenie zaleceń weryfikatora.

Prowadzący instalację musi zgłaszać wszelkie zmiany MMP oraz prowadzić ich rejestr, a właściwy organ musi je zatwierdzić. Nieistotne zmiany planu metodyki monitorowania należy zgłosić do końca roku.

Istotnymi zmianami planu metodyki monitorowania instalacji są:

  • zmiany wynikające ze zmian w instalacji, np. utworzenie nowych podinstalacji, zmiana granic istniejących czy zamknięć podinstalacji;
  • zmiana metodyki monitorowania na inną metodykę określoną w tych sekcjach;
  • zmiana domyślnej wartości lub metody szacowania;
  • zmiany na wniosek właściwego organu w celu zapewnienia zgodności MMP z wymogami dyrektywy FAR.

System kontroli przepływu danych

Prowadzący instalację wskazuje źródła ryzyka wystąpienia błędów w przepływie danych, a także ustanawia, dokumentuje, wdraża i utrzymuje skuteczny system kontroli w celu zapewnienia, aby raporty nie zawierały nieprawidłowości oraz były zgodne z planem metodyki monitorowania i dyrektywą FAR.

Za pomocą wewnętrznych przeglądów i walidacji danych można:

  • sprawdzić kompletność danych;
  • porównać dane określone w poprzednim, porównywalnym czasie;
  • porównać dane i wartości uzyskane z różnych systemów;
  • porównać i skontrolować kompletność danych.

Procedura składania wniosków o przydział bezpłatnych uprawnień

Prowadzący instalację składa do KOBiZE wniosek o przydział bezpłatnych uprawnień do emisji gazów cieplarnianych, na produkcję inną niż produkcja energii elektrycznej, za okres 2021-2025, a także:

  • raport NIMs;
  • MMP;
  • sprawozdanie z weryfikacji.

Sposoby wysłania wniosku o przydział bezpłatnych uprawnień do emisji gazów cieplarnianych:

  • Drogą elektroniczną poprzez elektroniczną Platformę Usług Administracji Publicznej (ePUAP). Wniosek można złożyć za pośrednictwem ePUAP na elektroniczną skrzynkę podawczą Instytutu Ochrony Środowiska – Państwowego Instytutu Badawczego (/ios-pib/SkrytkaESP).
  • W postaci elektronicznej, drogą mailową, z wykorzystaniem kwalifikowanego podpisu elektronicznego. Wszystkie 3 formularze podpisane kwalifikowanym podpisem elektronicznym można również złożyć przez skrzynkę e-mail: ksw@kobize.pl.
  • Drogą tradycyjną. Formularze należy przesłać zarówno w postaci papierowej, jak i elektronicznej, umożliwiającej przetwarzanie zawartych w nich danych (np. pliki .xls czy .xlsx na płycie).

Zasady przydziału bezpłatnych uprawnień do emisji

Bezpłatne uprawnienia do emisji gazów cieplarnianych będą przydzielane na podstawie wniosku zgodnego z dyrektywą FAR, który należy złożyć do KOBiZE, który oceni raporty dotyczące danych podstawowych i sprawozdania z weryfikacji dla zapewnienia zgodności z przepisami prawnymi oraz decyzjami. Wnioski o przydział bezpłatnych uprawnień do emisji gazów cieplarnianych na lata 2021-2025 muszą być złożone przed 30 maja 2019 r. Krajowy Ośrodek Bilansowania i Zarządzania Emisjami może wezwać prowadzącego instalację do dostarczenia dodatkowych danych oraz do skorygowania ewentualnych błędów.

Krajowy Ośrodek Bilansowania i Zarządzania Emisjami przygotuje projekt wykazu instalacji, dla których planowany jest przydział bezpłatnych uprawnień, a także określi dla nich wstępną liczbę uprawnień. Projekt wykazu przekaże Ministrowi Środowiska, który w przypadku uprawnień do emisji gazów cieplarnianych na lata 2021-2026 musi przekazać wykaz Komisji Europejskiej (KE) do 30 września 2019 r. Po zaakceptowaniu przez KE wykazu z listą instalacji oraz określeniu współczynnika korygującego dla całej Unii Europejskiej (UE), KOBiZE obliczy ostateczną, roczną liczbę uprawnień do emisji gazów cieplarnianych dla każdej instalacji, która zostanie ogłoszona na stronie internetowej Biuletynu Informacji Publicznej Ministerstwa Środowiska.

Historyczne poziomy działalności instalacji dotychczas działających

Podstawą do wyliczenia liczby bezpłatnych uprawnień do emisji gazów cieplarnianych dla instalacji, jak i podinstalacji dotychczas działających są dane historyczne, dotyczące działalności poszczególnej instalacji oraz podinstalacji, oparte na średniej arytmetycznej działalności w okresie odniesienia, tj. w okresie 5 lat kalendarzowych poprzedzających termin przekazania Komisji Europejskiej wykazu z listą instalacji. Dla bezpłatnych uprawnień do emisji gazów cieplarnianych, przydzielanych na lata 2021-2025, okres odniesienia dotyczy lat 2014-2018.

Historyczny poziom działalności związanej z:

  • produktem – odnosi się do produkcji tego produktu w danej instalacji;
  • ciepłem – odnosi się do wprowadzania z instalacji objętej unijnym systemem handlu uprawnieniami do emisji mierzalnego ciepła netto zużywanego w granicach instalacji do wytwarzania produktów, do produkcji mechanicznej energii innej niż wykorzystywana do produkcji energii elektrycznej, do ogrzewania lub chłodzenia czy do produkcji tego ciepła albo do jednego i drugiego;
  • siecią ciepłowniczą – odnosi się do wprowadzania z instalacji unijnego systemu handlu uprawnieniami do emisji mierzalnego ciepła wyprowadzanego do celów sieci ciepłowniczej lub do produkcji tego ciepła czy do jednego i drugiego;
  • paliwem – odnosi się do zużycia paliw do produkcji niemierzalnego ciepła zużywanego do wytwarzania produktów, do produkcji mechanicznej energii innej niż wykorzystywana do produkcji energii elektrycznej, do ogrzewania lub chłodzenia, w tym spalania na pochodniach w celu zapewnienia bezpieczeństwa;
  • procesowymi emisjami powstającymi w związku z wytwarzaniem produktów w danej instalacji – odnosi się do średniej arytmetycznej rocznych emisji historycznych, wyrażonych w tonach ekwiwalentu dwutlenku węgla.

W celu określenia wartości średniej arytmetycznej uwzględnia się jedynie lata kalendarzowe, w których instalacja działała przez co najmniej 1 dzień. Jeżeli dana podinstalacja działała przez okres krótszy niż 2 lata kalendarzowe w okresie odniesienia, to historyczne poziomy działalności stanowią poziomy działalności za pierwszy rok kalendarzowy działalności po rozpoczęciu normalnej działalności przez tę podinstalację. Jeżeli dana podinstalacja nie działała przez okres 1 roku kalendarzowego po rozpoczęciu normalnej działalności w okresie odniesienia, to historyczny poziom działalności określa się po przedłożeniu raportu dotyczącego poziomu działalności po pierwszym roku kalendarzowym działalności.

Przydział bezpłatnych uprawnień dla dotychczas działających instalacji

Określa się wstępną, roczną liczbę bezpłatnych uprawnień przydzielanych dla każdej podinstalacji oddzielnie, która w przypadku podinstalacji:

  • objętej wskaźnikiem emisyjności dla produktów – odpowiada wartości tego wskaźnika za okres, na który przydzielane są bezpłatne uprawnienia, pomnożonej przez właściwy poziom historyczny działalności związanej z produktem;
  • objętej wskaźnikiem emisyjności opartym na cieple – odpowiada wartości tego wskaźnika w odniesieniu do mierzalnego ciepła za okres, na który przydzielane są bezpłatne uprawnienia, pomnożonej przez historyczny poziom działalności związanej z ciepłem, w odniesieniu do zużycia czy wyprowadzenia mierzalnego ciepła innego niż sieć ciepłownicza do innej instalacji lub innego podmiotu nieobjętych EU ETS;
  • sieci ciepłowniczej – odpowiada wartości wskaźnika emisyjności opartego na cieple w odniesieniu do mierzalnego ciepła za okres, na który przydzielane są bezpłatne uprawnienia, pomnożonej przez historyczny poziom działalności związanej z siecią ciepłowniczą;
  • objętej wskaźnikiem emisyjności opartym na paliwie – odpowiada wartości tego wskaźnika za odpowiedni okres 5 lat, pomnożonej przez historyczny poziom działalności związanej z paliwem, w odniesieniu do zużytego paliwa;
  • wytwarzającej emisje procesowe – odpowiada historycznemu poziomowi działalności związanej z emisjami procesowymi pomnożonemu przez 0,97.

Na zasadzie odstępstwa, historyczny poziom działalności związanej z produktem, do którego zastosowanie mają wskaźniki emisyjności dla produktów określone w załączniku III do dyrektywy FAR, stanowi poziom działalności takiej instalacji, określony w oparciu o średnią arytmetyczną rocznej produkcji historycznej, zgodnie ze wzorami określonymi w tym załączniku. Obowiązuje to produkty, do których ma zastosowanie wskaźnik emisyjności dotyczący:

  • rafinerii;
  • wapna;
  • dolomitu kalcynowanego;
  • krakingu parowego;
  • związków aromatycznych;
  • wodoru;
  • gazu syntezowego;
  • tlenku czy glikoli etylenu.

Do określonej w ten sposób wstępnej, rocznej liczby przydzielonych bezpłatnie uprawnień dla każdej podinstalacji na dany rok stosuje się współczynnik zmniejszający, określony dla poszczególnych lat w załączniku V do dyrektywy FAR, w przypadku gdy procesy w tych podinstalacjach służą sektorom lub podsektorom uważanym za nienarażone na znaczące ryzyko ucieczki emisji. Z tym że dla podinstalacji sieci ciepłowniczej stosuje się współczynnik wynoszący 0,3, a dla podinstalacji służących sektorom czy podsektorom narażonym za znaczące ryzyko ucieczki emisji stosuje się współczynnik wynoszący 1.

Wstępna, roczna liczba bezpłatnych uprawnień do emisji gazów cieplarnianych, przydzielanych dla każdej instalacji, stanowi sumę wszystkich, wstępnych, rocznych liczb bezpłatnych uprawnień przydzielanych dla każdej podinstalacji. Krajowy Ośrodek Bilansowania i Zarządzania Emisjami obliczy ostateczną, roczną liczbę bezpłatnych uprawnień, którą stanowi wstępna, roczna liczba bezpłatnych uprawnień przydzielanych dla każdej instalacji, pomnożona przez współczynnik korygujący, określony przez KE dla całej UE.

Historyczne poziomy działalności nowych instalacji

Podstawą do wyliczenia liczby bezpłatnych uprawnień do emisji gazów cieplarnianych dla nowych instalacji, jak i podinstalacji są historyczne dane dotyczące działalności poszczególnej instalacji oraz podinstalacji, analogiczne jak w przypadku instalacji dotychczas działających, ale odniesione do działalności w pierwszym roku kalendarzowym po rozpoczęciu normalnej działalności. Na zasadzie odstępstwa, historyczny poziom działalności związanej z produktem, do którego zastosowanie mają wskaźniki emisyjności dla produktów określone w załączniku III do dyrektywy FAR, stanowi poziom działalności takiej instalacji w pierwszym roku kalendarzowym po rozpoczęciu normalnej działalności w odniesieniu do wytwarzania tego produktu, ustalony zgodnie z określonymi wzorami w tym załączniku.

Przydział bezpłatnych uprawnień do emisji dla nowych instalacji

W celu określenia przydziału bezpłatnych uprawnień do emisji gazów cieplarnianych nowym instalacjom obliczana jest najpierw wstępna, roczna liczba uprawnień od momentu rozpoczęcia normalnej działalności.

W przypadku każdej podinstalacji:

  • objętej wskaźnikiem emisyjności dla produktów, objętej wskaźnikiem emisyjności opartym na cieple i paliwie – wstępna liczba uprawnień odpowiada wartości tego wskaźnika za odpowiedni okres, pomnożonej przez właściwy poziom historyczny działalności;
  • wytwarzającej emisje procesowe – wstępna liczba uprawnień odpowiada historycznemu poziomowi działalności związanej z emisjami procesowymi pomnożonemu przez 0,97.

Wstępna, roczna liczba uprawnień do emisji gazów cieplarnianych, przydzielanych bezpłatnie na dany rok kalendarzowy, w którym dochodzi do rozpoczęcia normalnej działalności, odpowiada wartości wskaźnika, który ma zastosowanie do każdej podinstalacji, pomnożonej przez poziom działalności w tym roku, z uwzględnieniem współczynnika zmniejszającego (jak w przypadku instalacji dotychczas działających). Natomiast liczba bezpłatnych uprawnień do emisji gazów cieplarnianych dla każdej instalacji stanowi sumę wszystkich, wstępnych, rocznych liczb bezpłatnych uprawnień dla każdej podinstalacji.

Ostateczna, roczna liczba przydzielanych bezpłatnie uprawnień do emisji gazów cieplarnianych odpowiada wstępnej, rocznej liczbie uprawnień przydzielanych każdej instalacji, dostosowywanej rocznie za pomocą współczynnika liniowego z wykorzystaniem (jako punktu odniesienia) wstępnej liczby uprawnień przydzielanych bezpłatnie instalacji na pierwszy rok okresu, na który przydzielane są uprawnienia.

Przepływy ciepła między instalacjami

W przypadku gdy instalacja objęta wskaźnikiem emisyjności dla produktów obejmuje mierzalne ciepło wprowadzane z instalacji lub od innego podmiotu nieobjętego EU ETS, wstępną liczbę uprawnień zmniejsza się o ilość ciepła historycznie wprowadzanego z instalacji czy od innego podmiotu nieobjętego EU ETS w danym roku pomnożoną przez wartość wskaźnika emisyjności. Jest on oparty na cieple w odniesieniu do mierzalnego ciepła dla okresu, na który przydzielane są uprawnienia do emisji.

Zamienność paliw i energii elektrycznej

W podinstalacji objętej wskaźnikiem emisyjności dla produktów z uwzględnieniem zamienności paliw i energii elektrycznej, wstępna, roczna liczba bezpłatnych uprawnień odpowiada wartości wskaźnika emisyjności dla danego okresu. Należy go pomnożyć przez historyczny poziom działalności, a także iloraz całkowitych emisji bezpośrednich (w tym pochodzących z wprowadzanego ciepła netto) oraz wyrażonych w tonach ekwiwalentu dwutlenku węgla, jak i sumy tych całkowitych emisji bezpośrednich oraz odpowiednich emisji pośrednich.

W celu obliczenia emisji pochodzących z wprowadzanego ciepła netto, ilość mierzalnego ciepła do produkcji danego produktu wprowadzanego z instalacji objętych EU ETS mnoży się przez wartość wskaźnika emisyjności opartego na cieple. W celu obliczenia emisji pośrednich odpowiednie emisje pośrednie odnoszą się do zużycia energii elektrycznej określonego w definicji procesów i emisji, wyrażonego w MWh, w odniesieniu do produkcji wytwarzania danego produktu. Mnoży się go przez 0,376 tony CO2/MWh i wyraża w tonach CO2.

Zmiany w przydziale bezpłatnych uprawnień do emisji dla instalacji

Prowadzący instalacje muszą powiadomić KOBiZE o wszystkich zmianach związanych z działaniem instalacji, mających wpływ na przydział uprawnień do emisji gazów cieplarnianych. Krajowy Ośrodek Bilansowania i Zarządzania Emisjami ocenia istotność informacji oraz przekazuje je Ministrowi Środowiska wraz ze zmienioną (dostosowaną) ostateczną, roczną liczbą bezpłatnych uprawnień przydzielonych instalacji. Minister Środowiska przekazuje te informacje Komisji Europejskiej, która może odrzucić zmienioną, ostateczną, roczną liczbę przydzielonych bezpłatnie uprawnień do emisji gazów cieplarnianych, co będzie wymagało poprawienia przekazanych informacji przez prowadzącego instalację.

W przypadku zaakceptowania liczby uprawnień do emisji gazów cieplarnianych dostosowanej do zmian instalacji KE wprowadzi odpowiednie zmiany w rejestrze Unii Europejskiej, w którym znajdują się uprawnienia wydane na rachunek posiadania danego operatora instalacji.

Zrzeczenie się przydziału bezpłatnych uprawnień do emisji

Prowadzący instalację, która ma przyznane bezpłatne uprawnienia do emisji gazów cieplarnianych, może się ich zrzec dla wszystkich lub niektórych podinstalacji w dowolnym momencie przez złożenie wniosku do odpowiedniego organu. Po ocenieniu informacji, właściwy organ przedkłada Komisji Europejskiej zmienioną, ostateczną, roczną liczbę uprawnień do bezpłatnych emisji gazów cieplarnianych dla tej konkretnej instalacji. Zmieniony przydział bezpłatnych uprawnień do emisji gazów cieplarnianych dotyczy lat kalendarzowych, następujących po roku, w którym złożono wniosek. Prowadzący instalację nie ma prawa wycofać swojego wniosku w odniesieniu do czasu, na który ma przydzielone bezpłatne uprawnienia do emisji gazów cieplarnianych.

Połączenia i podziały instalacji

Prowadzący nowe instalacje powstałe w wyniku połączenia czy podziału w uzasadnionych przypadkach przedstawiają KOBiZE następujące dokumenty:

  • nazwy, adresy i dane do kontaktu prowadzących instalacje, które wcześniej stanowiły oddzielne lub pojedyncze instalacje;
  • nazwy, adresy i dane do kontaktu prowadzących nowo utworzone instalacje;
  • w stosownych przypadkach szczegółowy opis granic odnośnych części instalacji;
  • identyfikator zezwolenia i kod identyfikacyjny nowo utworzonych instalacji w rejestrze UE.

Prowadzący instalacje powstałe w wyniku połączeń czy podziałów muszą przekazać do Krajowego Ośrodka Bilansowania i Zarządzania Emisjami raporty dotyczące danych podstawowych. Jeżeli instalacje przed połączeniem lub podziałem były nowymi instalacjami, prowadzący instalacje zgłaszają do KOBiZE dane od rozpoczęcia normalnej działalności.

Krajowy Ośrodek Bilansowania i Zarządzania Emisjami dokonuje oceny połączeń oraz podziałów instalacji, w tym podziałów w ramach tej samej grupy przedsiębiorstw, powiadamia Ministra Środowiska, a ten powiadamia KE o zmianach prowadzących instalacje i o historycznych poziomach działalności w okresie odniesienia dla każdej podinstalacji, w ramach instalacji powstałej w wyniku połączenia czy podziału.

Zaprzestanie działalności instalacji

Uznaje się, że instalacja zaprzestała działalności, gdy zostanie spełniony choć 1 z poniższych warunków:

  • instalacja jest już poniżej progowych wartości dotyczących działalności dla instalacji objętych EU ETS i w związku z tym wycofano jej zezwolenie na emisję gazów cieplarnianych;
  • instalacja już nie działa i nie może wznowić działalności z przyczyn technicznych.

Jeśli instalacja zaprzestała działalności, to nie wydaje się jej już uprawnień do emisji gazów cieplarnianych – począwszy od roku następującego po zaprzestaniu przez nią działalności. Państwa członkowskie mogą zawiesić wydawanie uprawnień do emisji gazów cieplarnianych dla instalacji, które zawiesiły działalność, o ile nie wykazano, że instalacja wznowi działalność.

Autor: Fundacja Razem dla Środowiska